jak wpaść w anoreksje
Czy mam anoreksje ? - Netkobiety.pl Dołącz do Forum Kobiet Netkobiety.pl! To miejsce zostało stworzone dla pełnoletnich, aktywnych i wyjątkowych kobiet, właśnie takich jak Ty! Otrzymasz tutaj wsparcie oraz porady użytkowniczek forum! Zobacz jak wiele nas łączy
Anoreksję bulimiczną z kolei cechują ataki objadania się a następnie przeczyszczanie się za pomocą różnych środków takich jak: wymioty czy lewatywa. Szacuje się, że cierpi na nią od 0,2 proc. do 0,8 proc. osób dorosłych oraz od 0,5 proc. do 1 proc. osób w okresie dorastania.
Mit: Osoba, która spożywa słodycze czy mięso nie ma zaburzeń odżywiania. Ważniejsza jest nie jakość, a ilość, sposób przygotowywania, zachowania po jedzeniu. Osoba chora na anoreksję może zjeść np. 3 posiłki dziennie, jednak w tak małych ilościach, które doprowadzają do wyniszczenia organizmu.
1. psychologicznych – wśród nich wymienia się przede wszystkim zaburzenia o podłożu psychiatrycznym, takie jak depresja, stany lękowe i obsesje. 2. biologicznych – na rozwój anoreksji mają wpływ doświadczenia z dzieciństwa, takie jak m.in. zaburzenia okresu karmienia czy też problemy w ciąży i w okresie okołoporodowym u matki.
042. Zapraszam Was na rozmowę pełną empatii i zrozumienia. Dowiecie się z niej jak postępować z osobami borykającymi się z anoreksją, ale przede wszystkim zrozumiecie przez co przechodzą.
negara di sebelah selatan amerika serikat tts. zapytał(a) o 12:06 Jak wpaść w anoreksję.? Jbc to nie tylko mooje pytanie. Koleżanki też ; > Odpowiedzi Anoreksja.. to poważna sprawa.. dość łatwo w nią wpaść.. wystarczy zacząć się odchudzać i wmawiać sobie że się jest przesadnie grubym.. i mało bardzo mało jeść.. potem samo pójdzie.. tylko najtrudniej jest z niej wyjść.. więc nie radzę się bawić w próby popadnięcia w anoreksję..;)skutki anoreksji...Nieleczona anoreksja prowadzi do poważnego osłabienia organizmu - narządy, bez odpowiedniej dawki witamin i budulca, nie są w stanie poprawnie funkcjonować, pojawia się anemia, poważne osłabienie serca. Anoreksja jest chorobą śmiertelną. Kończy się śmiercią z wycieńczenia, ustaniem akcji serca, zawałem serca, bądź samobójstwem. W najlepszym wypadku dochodzi jedynie do zachwiania funkcji życiowych, skrajnego wycieńczenia, zaniku anoreksji, odkrytej w odpowiednim momencie, może zakończyć się sukcesem. Jednak tak, jak w przypadku depresji, należy wystrzegać się środowisk mających negatywny wpływ i poddawać się kontroli lekarskiej, do końca życia. Leczenie anoreksji zazwyczaj doprowadza organizm do odpowiedniego stanu, czyli takiego, w którym jest w mocy prawidłowo funkcjonować. Anoreksja wykryta / leczona zbyt późno może skończyć się śmiercią - w najcięższych przypadkach, lekarze mogą jedynie przedłużyć egzystencję i uśmierzyć ból umierania. samo to już zniechęca..;) to nie jest zabawa bo muszę schudnąć by się komuś spodobać .. czy też być modna.. to poważna sprawa.. która jest już z nami do końca życia.. i ma poważne konsekwencje..więcej info poczytaj tu.. Ann172 odpowiedział(a) o 12:10 Anoreksja to choroba psychiczna, niekiedy prowadzi do śmierci... jesteście niepoważne. Miejcie wyobraźnię! Nawet nie wiecie jakie to może przynieść skutki w przyszłości. blocked odpowiedział(a) o 14:57 Chcecie anoreksji? proszę oto link zobaczcie jak wyglądają te dziewczyny i powodzenia[LINK] Chuckowa odpowiedział(a) o 17:57 Pooglądaj sobie zdjęcia wychudzonych dziewczyn ( tzwa thinspiracje) jak się na nie tak napatrzysz to patrząc w lustro będziesz widziała OBLEŚNEGO siłę będziesz chciała schudnąć i po jakimś czasie będziesz miała taki wstręt do jedzenia,że zostaniesz jednak być na etapie pro-ana. Bo w każdej chwili można z tego wyjść, a jeżeli utkniesz tak głęboko to będzie jest fajna, ale anoreksja ma swoje ciemne strony. Lepiej zapoznaj się z pamiętaj jeżeli chcesz być anorektyczką bo to modne to puknij się w głowę. Na początku poczytaj strony pro-ana i zobacz czy chcesz żyć tak jak ci się odwidzi. blocked odpowiedział(a) o 16:41 niech sie ta osoba, ktora chce w to wpasc zastanowi. ja musze walczyc teraz z jadlowstretem by nie wpasc w anoreksje, bo nigdy nie mam apetytu. to nie jest takie przyjemne. wystajace kosci, no naprawde jakie to sexy... wszyscy chlopacy beda na nia leciec! i ludzie na ulicy beda na nia patrzec z takim podziwem na nia, ze po prostu dlaczego ona jeszcze nie jest anorektyczka, na co czeka?! jak chce umrzec, to niech ebdzie miala anoreksje. jak chce by kosci jej wystawaly, cera sie zmarszczyla, jak chce by nikt sie za nia nie ogladal, odwracali za nia na ulicy o bgadywali ze wyglada jak wieszak, wszyscy pewnie z klasy odwrocili bo by nie chcieli sie z chora zadawac i tym podobne.. poza tym problemy z rodzicami by pewnie miala. niech ograniczy jedzenie i schudnie jesli jej to lezy na watrobie tak bardzo, ale po co od razu anoreksja? blocked odpowiedział(a) o 20:00 Jadłowstręt psychiczny (z grec. an – brak, pozbawienie, orexis – apetyt Anorexia nervosa) – zaburzenie odżywiania, polegające na celowej utracie wagi wywołanej i podtrzymywanej przez osobę chorą. Obraz własnego ciała jest zaburzony; występują objawy dysmorfofobii. Lęk przybiera postać uporczywej idei nadwartościowej, w związku z czym pacjent wyznacza sobie niski limit wagi. Największe zagrożenie zachorowaniem dotyczy wieku między 14 a 18 rokiem życia. Po raz pierwszy opisali to zaburzenie w połowie XIX wieku Charles Lasègue i William wyróżnia dwie postaci anoreksji – jadłowstręt psychiczny i jadłowstręt psychiczny atypowy ( cechuje szybko postępujące wyniszczenie organizmu, które pozostawia często już nieodwracalne zmiany. Nieleczona prowadzi do śmierci w około 10% przypadków[1]. Zwykle, w 75% przypadków, rozpoczyna się przed 25. rokiem cechami anoreksji jest usiłowanie kontrolowania własnego świata i radzenia sobie z napotkaną traumą poprzez restrykcje w przyjmowaniu pokarmów. Powodem może być również, potrzeba wewnętrznej czystości lub perfekcjonizm. Spotyka się także inne powody, jak chęć bycia lekkim, czy pragnienie poniesienia kary lub często rezygnują ze spożywania mięsa lub przechodzą na wegetarianizm. Ilości przyjmowanego pożywienia ulegają znacznemu zmniejszeniu, co prowadzi do spadku masy ciała, często o ponad 15%. Zachowania osób cierpiących na anoreksję różnią się. Anoreksja często przeplata się, lub tez całkowicie przekształca się w żarłoczność (bulimię), gdzie często występują: prowokowanie wymiotów, zażywanie dużych ilości środków przeczyszczających i moczopędnych oraz wyczerpujące ćwiczenia fizyczne. Obecnie rozpoznaje się tzw. niezidentyfikowany typ anoreksji, której źródłem są media, powodujące nienaturalne postrzeganie ludzkiego ciała i zaniżające samoocenę młodzieży. Ofiarami tego typu są najczęściej dziewczęta i chłopcy w wieku 11–20 lat. zuza 11 odpowiedział(a) o 08:58 Po 1 nie bądzcie głupie po 2 to jest straszna choroba. Wpiszcie w google grafika,,anorektyczki'', to zobaczymy czy nadal wam się to będzie podobać. blocked odpowiedział(a) o 17:40 Anoreksja to choroba psychiczna. To nie jest odchudzanie się. To dwie zupełnie różne sprawy. Anorektyczki są ciężko chore, mają wiele problemów ze zdrowiem i nie mogą normalnie funkcjonowac. Wiele z nich nie można zostac, bo się tak chce. A bawienie się w jakąkolwiek chorobę jest żałosne. anoreksja to powazna choroba i nie da sie od tak w nią wpaść trzeba byc zdesperowanym żeby być takim głupkiem ale jeżeli już to tak:nie jedz nic przez tydzien i tak nie wytrzymasz bo twój organizm się ,,zdenerwuje'' i zaczniesz jeść tyle że masakra później dopadną cię wyrzuty sumienia i pójdziesz do wc wymiotować i tak dalej i tym sposobem masz anoreksję i bulimię!nie radzę chyba ze ty i twoje kolezanki checie sobie życie zrujnować! blocked odpowiedział(a) o 16:34 wiecie co nie warto. ja sama mam anoreksję i bulimię..;/ na szczęście niedawno skończyłam z wymiotowaniem. czasem myślę sobie, że bez odchudzania byłabym bardziej szczęśliwa. chociaż jak przypomnę sobie tę radość z każdego zgubionego kilograma to sama nie wiem...patrze na inne dziewczyny te chude i te grube i teraz widzę, że przecież te grube tez można kochać. więc dlaczego mnie nikt nie kochał? boję się ale nie potrafię przestać. ciągle wydaje mi się, że jestem bardzo gruba chociaż inni mówią, że nie. mam 18 lat, 167cm wzrostu i 48kg. nie daję rady. wiele dziewczyn chcę wpaść w anoreksję bo spraciło zabija weźcie sobie do serca jaki ból zadamy naszym bliskim,pomyślmy o osobach którzy nas kochają nie o tych którzy nas nie kochają lub mówią w anoreksje a potem będziesz błagać o pomoc,teraz myślisz nic mi się nie stanie wyjde z tego teraz tak nawet nie będziesz mieć siły się też myślałam o tym ale zobaczcie sobie zdjęcia na internecie poczytajcie o współczuje tym osobą które muszą rób ci szanse życia to wykorzystaj to co kobieta jest piękna tylko są kobiety być chuda? to nie jedz zbyt tłustych rzeczy poszukaj sobie diety na internecie ale nie głodź sie zastanówcie się nad tym co mówicie,nad osobami które chcą dla nas jak najlepiej. [LINK] Proszę, obejrzyj to, anoreksja to między innymi choroba psychiczna. Często jest już za późno, 20% ludzi chorych na to umiera. Jesteście, nie chude, nie grube, normalne, w lustrze zaczynacie widzieć się kilka razy grubsze niż jesteście na prawdę. Naszej pani koleżanka umarła na to, 2 razy miała zatrzymywaną akcję serca, przy 3 jej organizm nie wytrzymał, sama odłączała sobie kroplówkę. Bo jej kiedyś '' pseudo koleżanka '' powiedziała, ze jest gruba i powinna schudnąć, tak sobie to wzięła do serca, ze uszło z niej życie, miała 18 lat! [*] ... OdradzamNie będziesz mogła ustać na własnych nogach... To jest choroba śmiertelna. Dziewczyny probuja popadać w anoreksje, bo chca mieć plaski brzuch i umiesnione nogi i posladki, przerwe miedzy udami. Powiem wam jedno: ANOREKSJA WYCHUDZA A NIE ODCHUDZA. Chcecie miec piekna i zgrabna sylwetke? Do ćwiczeń! Osiagniecie 100% wiecej satysfakcji z ciezkiego i efektywnego treningu niz z lozka szpitalnego. Uwierzcie mi - anoreksja wcale nie sprawi, ze będziecie idealne. Moze was jedynie zabic. Pozdro AniQacz odpowiedział(a) o 20:28 Chcesz być motylkiem? Po co ? Zanik miesiączki ? Nie boli cię brzuch głowa podczas okresu ? Nie anorektyczka ma te bóle cały czas Bycie chudą? Nie podobasz się chłopaka i wyglądasz obrzydliwie !Po jedzeniu wymiotujesz Jesteś słaba (ja ledwo mogłam mrugac)Łatwo wejść w to [CENZURA] gorzej wyjść walczylam z tym 10 lat mam 17 Zresztą rodzina przechodzi przez chorobę z tobą pozatym ta choroba tak cię może wymeczyc ze umrzesz (moje bmi ledwo wynosiło 10)Zresztą anoreksja to twoja fałszywa przyjaciółka która nawet jak się wyleczysz to wystarczy jeden mocniejszy kop i wracasz do wszystkiego Uwierz mi przechodziam przez to [CENZURA] 2 razy moja siostra umarła na to Na12345 odpowiedział(a) o 15:17 Anoreksja jest to poważna choroba psychiczna, niekiedy prowadzi do śmierci...jestescie niepoważne?!?! Miejcie wyobraźnię! Nawet nie wiecie jakie to może przynieść skutki w przyszłości. To nie tak że jak zachorujesz na tą chorobę i z niej wyjdziesz to już jej nie masz(masz ją do końca życia) peincess odpowiedział(a) o 20:34 ja ma 15 lat i waże 30 kilo to okropne ! Nie moge się z tego wyleczyć ! lekarz powiedział że grozi mi śmierć jak nie przytyje ! :( Mówie wam odrazu lepiej nie !Sama mam anoreksje już 3 lata , chcecie byc wychudzone nie miec na nic siły i wogóle!Lepiej zastonówcie co wy wyprawiacieTo jest ciezka choroba ,To jest choroba psychiczna Pij wode zimną z cytryną,jedz ryż z przyprawamijedz mało,tyle co 3 letnie dziecko :)skutki wpadniecia w anoreksje: włosy,nie miłe w dotyku,Chcesz wyglądać jak Golum?;-; będziesz maiła piersi ani tyłka,chłopaki nie będą cię sie raz-idziesz do radze,raz sie odchudzałam i mdlałam na lekcji,co teraz rodzice mnie pilnują na każdym kroku i wpychają mniejsza z nikt cie nei zechce,będziesz sama na starość,nie dlatego,że nikt cie nie kocha,tylko dlatego,bo będziesz chuda i Uważasz, że ktoś się myli? lub
zapytał(a) o 22:29 Jak wpaść w anoreksję? Wiem że to głupie i że mnie shejtujecie, ale nie mam innego wyjścia. Ćwiczenia mi nie pomagają, wręcz przeciwnie rosną mi duże mięśnie i mam grube nogi. Odżywiam się zdrowo, a jak przechodzę na głodówkę to wytrzymuję najwyżej 3 dni a potem się poddaję. Muszę jakoś schudnąć! I to szybko... 8 kg mi wystarczy. Mam 14 lat i ważę 54 kg. Chciałabym ważyć tak z 45-50Nie mówcie że ważę normalnie bo ważyć to se mogę ale chodzi mi tu o wygląd Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 22:33 To choroba psychiczna, więc wiesz. Musiałabyś nic nie jeść, żeby Twój organizm zniechęcił się do jedzenia. Ale skoro wytrzymujesz zaledwie trzy dni, to wątpię, czy dasz radę. Ole.! odpowiedział(a) o 22:34 Oj musisz sb skurczyc żołądek. Jedz przez kilka dni to czego nie lubisz to będziesz jadła mniej i sb przyzwyczaisz żołądek do tego. O Boże jak ja bym tak chciała... Wiesz jak ja sie staram zeby zgrubnac i nic? Dwa dni mniej zjem i już chudne! A i tak jestem chuda. Jedzenie to mi już nie sprawia przyjemności bo jem i jem zeby tylko przytyc Ale wiesz, że jak będziesz miała anoreksje, to jak schudniesz 8kg to będziesz płakać całe noce i katować się ćwiczeniami, bo będziesz uważała, że jesteś gruba? Wiesz, że zostaniesz na świecie sama? Bo TY odwrócisz się od przyjaciół, zamkniesz przed nimi swój świat i nie będą umieli ci pomóc, więc odejdą. Wiesz, że będziesz miała pocięte żyletką nadgarstki? Wiesz, że gdy tylko na siebie spojrzysz będzie ci się chciało płakać? Wiesz, że mimo, że kości będziesz mieć na wierzchu, to na plaże założysz długą, szeroką, czarną bluzę, żeby nikt nie mógł cie zobaczyć. Wiesz, że nie będziesz mogła nic przełknąć, nie dasz rady jeść idiotko. Mnóstwo ludzi dałoby wszystko, żeby być zdrowym, żeby żyć, ale nie potrafią jeść. A Ty, tępa, samolubna, gówniaro. nie doceniasz tego, że jesteś zdrowa! Rusz dupe sprzed komputera, przestań wpie/rdalać słodycze i idź pobiegać, a nie wypisujesz takie bzdury. Nie masz pojęcia co to za choroba, idiotko. Oh, obrażam cie?! Zastanów się co byś mi odpisała, gdybym powiedziała, że chce mieć raka, bo to takie super, i wypadną mi włosy,a tak musze je ciągle golić na łyso... traczo odpowiedział(a) o 23:05 Mówisz że ćwiczenia nie pomagają , w życiu większej bzdury nie że chcesz mieć lepszą figuręPo pierwsze proponuję codziennie robić brzuszki seriami po 20 , każdego dnia dokładaj po jednej seri aż dojdziesz do 100 , potem każdego dnia staraj się utrzymać ten poziom . Do tego przysiady , skłony , ta sama długość seri- ćwicz tak przez ok . 30minPo drugie , staraj się nie jeść słodyczy, a posiłki z 3 dziennie zmień na 5 mniejszych . Nie jedz nic po 22 .Po trzecie pływanie , jazda na rowerze lub joging dla szybszego wyrobienia mieśni .Po czwarte jak najczęściej przebywaj na dworzu, nie siedź przed kompem ani tv w nadzieje że pomogłem blocked odpowiedział(a) o 23:42 Anoreksja zaczyna się w głowie. To choroba psychiczna. Moim zdaniem to głupota chcieć na nią zachorować. Nie wszystkich udaje się wyleczyć potem z za tym nie wiem czy zdajesz sobie sprawę, że nawet jeśli byś zachorowała i dzięki temu schudła te 8 kg to nadal by Ci to nie wystarczało, nadal widziałabyś siebie grubą, myśli krążyłby obsesyjnie wokół jedzenia, kalorii, wagi i figury. To błędne koło. Będąc chorą nigdy nie byłabyś zadowolona ze swojej figury, ciągle uważałabyś, że to za dużo .. Czy warto marnować sobie życie?Jeśli byłabyś wytrwała w swojej diecie to w końcu byś schudła. Nie zawsze liczy się ilość, tylko jakość. Na schudnięcie z nóg podobno dobra jazda na rowerze, ale bez używania przerzutek, bo wtedy rosną mięśnie. Mr Moda odpowiedział(a) o 16:26 Nie da się wpaść w anoreksję samemu z siebie bo to wszystko rodzi się w głowie. Musisz mieć myślenie anorektyka, przeliczanie wszystkiego na kalorie. Nawet przy debilnej kąpieli wybierać lodowatą wodę bo w ten sposób też spalasz. CAŁY CZAS: ćwicz, nie żryj, spalaj chcesz przejść drogę przez piekło- droga wolna. Musisz jednak wiedzieć, że gdy dojdziesz do tych 45 kg nie będziesz umiała przestać i wpadniesz w ciąg, będziesz chciała więcej, więcej, więcej. Aż do wymarzonej śmierci... Uważasz, że ktoś się myli? lub
zapytał(a) o 02:01 Jak wpaść w anoreksje/bulimie ? jestem chłopakiem mam 182 cm wzrostu i ważę 87 kg mam 7 kg nadwagi. chciał bym schudnąć ale nie umiem. owszem schudłem 3 kg w 2 miesiące wiem że to mało więc chce wpaść w jakąś z tych dawajcie odpowiedzi typu; idź się lecz, po co ci to itd po to jest ta strona by odpowiadać normalnie ściśle zwięźle i na temat więc ogar ludzie więc wracając do pytania. jak mam schudnąć dużo i bez efektu jojo lub jak wpaść w anoreksje/bulimie... ? mam 14 lat jak by co... :P Ostatnia data uzupełnienia pytania: 2012-08-16 02:01:59 To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź Chuckowa odpowiedział(a) o 11:50: Anoreksja to nie kałuża, w nią się nie da wpaść. Ok, to teraz posłuchaj starszej koleżanki po fachu. Mam 18 lat, od 4 lat zmagam się z zaburzeniami odżywiania, od roku się leczę. I powiem Ci, że życie z anoreksją to nie jest życie, to koszmar, którego nie życzę najgorszemu wrogowi, lepiej być martwym niż mieć anoreksję. Tu już nie chodzi nawet o wycieńczenie, niedowagę, osłabienie itp., bo przytyć zawsze można... To, co siedzi w Tobie, ten mały potworek, ta ' kochana ' przyjaciółka, która rujnuje Ci życie to jest dopiero bagno. Nie możesz jej wyrzucić, tak się zakorzeniła. I żyj z czymś takim. Anoreksja ogranicza, pozbywa się Twoich przyjaciół, sprawia, że kontakty z rodziną ulegają osłabieniu, oceny spadają w dół, nie masz chęci do życia nie będę pouczała, nikt i tak mnie tutaj nie słucha. Sama bym siebie nie słuchała. Tylko wiedz, że jest naprawdę sporo sposobów na schudnięcie. Sport przede wszystkim. Wegetarianizm. Brak śmieciowego jedzenia. Jedzenie często ale mało. Wystarczy poszukać. Pewnie, że łatwiej jest się głodzić niż racjonalnie odchudzać, ale nic dobrego z tego nie wyniknie. Odpowiedzi adeczka odpowiedział(a) o 02:03 nie rozumiem jak w ogóle może pojawić się w czyjejś głowie takie pytanie...? wpadając w jedną z owych chorób psychikę będziesz miał chorą do końca życia, więc jeszcze raz pomyśl nad wlasną głuptą palama odpowiedział(a) o 02:05 w te choroby nie wpadaj za nic.. później z tego nie wyjdziesz.. wystarczy,że zaczniesz jeść regularnie mniejsze ilości posiłków 5 dziennie żadnych Fast Foodów jakieś ćwiczenia i powoli schudniesz nie można nic na raz.. oto ja! odpowiedział(a) o 02:09 normalną odpowiedzią na to pytanie jest stwierdzenie "idź się lecz" no ale cóż...bulimia i anoreksia to choroby psychiczne, więc nie da się ich wywołać bo to siedzi w jest jadłowstrent więc musisz jakoś zniechęcić się do jedzeniazałóż sb na rękę gumkę recepturkę i jak bd miał ochote na coś do jedzenia to strzelaj sb z niej w rękealbo na widok jedzenia pomyśl o czymś co przyprawia cię o mdłości cpk133 odpowiedział(a) o 02:15 klatru10 odpowiedział(a) o 15:06 Dobra powiec ci coś . Miałam anoreksję ( nie chcę o tym gadać ). To choroba psychicna. Nie można sb powiedzieć że jutro masz naoreksję a jutro nie. Jesli chcesz się pozbyć anoreksji to będziesz musiał byc w psychiatryku. To straszna choroba. Chcesz jeść ale nie mżesz. Nie chcesz cwiczyć ale musisz. Jak chcesz to moge wysłać ci zaproszenie do znajomych. Znam się na dietach ( zdrowych dietach ) . Odrazu mówię że z anoreksją skończyła. Są to zdrowe diety. Sama sie teraz odchudzam. Jak chcesz to daj jakiś znak . bigstar odpowiedział(a) o 02:04 Po pierwsze dzieciaczku drogi bulima czy anoreksja to jest choroba psychiczna i nie da się w nią popaść od tak i to są bardzo ciężkie choroby przez to się umiera! Roxi11 odpowiedział(a) o 02:05 Pogieło Cię. ? Ja Ci mówie... nie chcesz wpaść w ani jedną z tych chorób. Wiesz ja też myślałam że to mi "pomoże" a [CENZURA] mi pomogłe leczenie tych chorób jest straszne i tak naprawdę nigdy już do końca nie da się z nich wyleczyć, więc mówie serio nie chcesz być ani anorektykiem ani bulimikem *O* To są choroby psychiczne nie da się w nie tak po prostu wpaść z dnia na dzień bo się tak chce... odpowiedział(a) o 13:36 Jejku, no to może nie jedz tyle, ale to też zależy od kości itp. więc może nie jesteś za gruby no ale anoreksja to choroba psychiczna tak jak Schizophrenia i to tak jakbyś chciał mieć Anorexie no to to samo. Wiesz, mnie już kiedyś w to wprowadzili, i to jest totalne zło..Naprawdę nie warto żeby ładnie wyglądać bo później to jest tak, że moża umrzeć w każdej chwili o matko kolejne dziecko... no wpadniesz bo tak ci sie podoba mz i cwiczyc a nie pisac glupoty na forum Chłopaczku, mający zaledwie czternaście lat. Możliwe, że nie dorosłeś jeszcze zbytnio, albo chcesz popisać się znajomością ortografii. W anoreksje, czy bulimię nie da się wpaść, idioto. Po za tym anoreksja, to nic nie jedzenie i bycie chudym, nienawidzenie siebie. Bulimia to bycie utyłym, i wtedy się je do upadłego, nawet do sześciu litrów jedzenia, które potem się zwraca. W bulimii nie da się nałogowych wymiotów, bulimii:-wypadanie włosów-niedokrwistość-trudniejsze gojenie się ran-obniżenie odporności-zaburzenie smaku i węchu-zanik miesiączki-odwodnienie-bóle stawów-zaburzenie snu-zwiększony apetyt-zawroty głowy-zaburzenia widzenia-omdlenia-bóle głowy-anemiaSkutki Anoreksji:-utrata tkanki mięśniowej i tłuszczowej-hipotermia ((temperatura ciała utrzymująca się na poziomie poniżej 36 st. C)-zmniejszenie oddechu-wzrost cholesterolu-wzdęcia-bóle brzucha-wypadanie włosów-wysuszenie skóry-ciało pokrywa meszek 1557Asia odpowiedział(a) o 11:03 Tak na zawołanie to zryta psychika. Po prostu nie jedz, a jak zjesz paluszki w gardełko i do kibelka. Załuż notes kcal... Jedz light i wogóle. Okłamuj swój organizm jakimiś cukierkami czy gumami wpadnięcie w anoreksję nie oznacza że od razu będziesz chudym możesz być otyły a możesz w to wpaść ponieważ to też zależy od tego ile posiadasz białka u mnie właśnie dziś u lekarza stwierdzili że mam początki tej choroby. Większość osób co wpada w tę chorobę jest bardzo chudym, widać kości i w ogóle a u mnie nie .Nie mam nadwagi moja waga jest okej z moim wzrostem ale niestety wyszło jak wyszło ; ) Jezu człowieku ogarnij się anoreksja i bulimia to bardzo poważne choroby które mogą doprowadzić nawet do śmierci wiem bo moja koleżanka BYŁA anorektyczką jadła ale później wymiotowała często leciała jej z nosa krew z czasem ta choroba stawała się coraz groźniejsza aż w końcu doprowadziła do śmierci mojej bliskiej koleżanki do teraz gdy o tym pomyśle chce mi się płakać miała dopiero 15 lat a zmarła przez tą [CENZURA]*ą chorobę. Co Cię obchodzą inni ? Może zamiast myśleć o tak [CENZURA]*ch rzeczach wziął byś się za SB zaczął ćwiczyć biegać, robić pompki i zdrowo się odrzywiał. Tu masz zdj dziewczyny anorektyczki. Naprawdę chcesz tak wyglądać? Innka666 odpowiedział(a) o 23:07 Koleś, nie wiesz w co się pakujesz! Nie chcesz tego. To śmiertelne choroby. Jak chcesz schudnąć to idź do dietetyka! Uwierz mi, że takie coś nie prowadzi do niczego dobrego, to nie jest tak, że jak schudniesz to powiesz sobie będziesz mógł przestać. Liczenie kalorii i głodówki. W około tego wszystko będzie się kręcić... Osłabisz kontakt z rodziną i przyjaciółmi. Wychodzić z tego będziesz latami i zawsze ta część anoreksji będzie w tobie, gotowa ujawnić się w każdej chwili. iz4a odpowiedział(a) o 20:37 najpierw zostaw fast foody, jak będziesz głodny, zjedz coś co lubisz, ale nie to. Potem ogranicz słodycze. Potem spróbuj wegetariaństwa, a potem zacznij coraz bardziej ogarniczać posiłki. Nie polecam, ale odpowiedź masz. Chłooopie, nic prawie nie jedz, albo jedz 1000 kalorii dziennie i biegaj po godzince dziennie + jakiś rowerek / miesiace i -20 kg :> Boże żyję wśród Debili : o To jest choroba psychiczna.! I uwierz mi nie chciał byś w którąś z tych chorób popaść : o blocked odpowiedział(a) o 13:26 Nie da się ot tak w nie wpaść. Uważasz, że ktoś się myli? lub
O samych zaburzeniach odżywiania napisano już wiele, jednak gdy dotyczą one naszych najbliższych, zwykle nie potrafimy sobie z nimi poradzić. Często nie zdajemy sobie sprawy, że mogą być objawem innych problemów, dlatego sama zmiana diety nie wystarczy. Poniżej znajdziecie wiele praktycznych porad i wskazówek, jak powinna przebiegać pomoc osobie z anoreksją, aby była skuteczna. Zobacz film: "Lekarze twierdzili, że ma nadwagę i zaburzenia odżywiania. To był rak tarczycy" spis treści 1. Co może dawać anoreksja? 2. Co robić, a czego nie robić, by pomóc? Niepozwalanie na postępowanie rozwoju uzależnienia Jasne ustalenie granic i konsekwentne ich przestrzeganie Niepozwalanie na postępowanie współuzależnienia Traktowanie zaburzeń w jedzeniu, jako objawu – pomoc w znalezieniu podłoża problemu Stosowanie się do wskazówek terapeuty i pamiętanie o procesie terapeutycznym rozwiń 1. Co może dawać anoreksja? W tym miejscu wymieniam możliwe powody utrzymywania się anoreksji – tak u dzieci, jak u dorosłych. Wynikają z zebranych doświadczeń oraz badań, są więc wiedzą ogólną, którą warto mieć, niemniej nie można ich rozpatrywać, jako ostatecznej diagnozy! Są to: Poczucie wyjątkowości (robienia czegoś zakazanego, czego wiele osób może nie umieć dokonać). Uczucie, że nie ma się sobą nic do zaoferowania, poza atrakcyjnym wyglądem. Poczucie sprawstwa i związana z tym satysfakcja (traktowanie spadku wagi jako głównego dowodu na własną skuteczność i kompetencje). Ucieczka w dietę przed przeżywanymi lękami i stresem (odwlekanie pewnych spraw, „aż będę ważyć określoną ilość kilogramów”, uciekanie myślami i działaniem w dietę z lęku przed porażką w rozwiązaniu pewnych problemów itp.). Oczekiwanie, iż pewne wymiary/waga spowodują pożądany efekt (np. wzrost atrakcyjności towarzyskiej, powodzenia, sukcesów w jakiejś branży itp.), co może powodować ciągłe „spadanie” z wagą, gdy ten efekt nie nastąpi („być może wciąż ważę za dużo”). Poczucie spełniania wymagań społecznych (w naszej kulturze, często nie wprost, określa się osobę szczupłą, wręcz wychudzoną, jako posiadającą silną samokontrolę, ambitną, dążącą do perfekcji, kompetentną i atrakcyjną – to wszystko udowadnia jej wygląd; te same cechy u osoby niespełniającej wymogów piękna budzą „dysonans poznawczy”, poczucie sprzeczności). Regulowanie stosunków z bliskimi za pomocą jedzenia (generowanie określonych zachowań wśród rodziny i bliskich poprzez fakt niejedzenia, np. skierowanie uwagi na siebie, zmniejszenie konfliktów w rodzinie poprzez bycie chorym itp.). Spełnianie potrzeby bycia idealnym w każdym obszarze życia (także w jedzeniu i wyglądzie) i/lub poczucie, że tylko tu realizuje się tę potrzebę. Poczucie posiadania kontroli (w chwili, gdy brakuje jej gdzie indziej, np. gdy nie ma się wpływu na niekorzystny bieg zdarzeń lub na pracę organizmu, chociażby w przebiegu takiej choroby, jak cukrzyca), możliwości decydowania o sobie (np. w zakresie tego, co się je i jak się wygląda). Może być to także reakcja na wykorzystanie seksualne – powoduje spadek atrakcyjności fizycznej i wzrost ryzyka ponownego nadużycia. Na podstawie powyższych informacji widać, iż są one tylko objawem innych trudności i/lub innych zaburzeń ( depresji). Leczenie polega na znalezieniu przyczyn początku i utrzymywania się zaburzenia oraz nauczenia się innych metod radzenia sobie z przeżywanymi lękami oraz stresem. Dlatego w pierwszej kolejności należy szukać pomocy u psychologa i/lub lekarza psychiatry. 2. Co robić, a czego nie robić, by pomóc? Poleca się, by osoby niepełnoletnie odbywały terapię rodzinną. Do uzyskania pełnoletności rodzina czynnie wychowuje i ma wpływ na młodego człowieka. Terapia rodzinna pozwala indywidualnie określić jej wpływ na możliwość zatrzymania postępu zaburzenia oraz ewentualne czynniki, które mogą je podtrzymywać. Terapia ta pomaga też ustalić dalszy proces wychowawczy, zrozumieć dziecko, ale i znaleźć ujście dla stresu związanego z jego chorobą – służy więc wszystkim. W przypadku pełnoletnich na plan pierwszy wysuwa się terapia indywidualna. Nie ma recept, „złotego środka” na wyleczenie każdej osoby, jednak poniższe wskazówki powinny pomóc w ustaleniu dalszego toku postępowania z chorym tak, by wspierać jego powrót do zdrowia. Niepozwalanie na postępowanie rozwoju uzależnienia Pomoc w organizacji życia poza chorobą, wskazywanie na niepokojące nas zainteresowania czy wybory mogące nasilać zaburzenie, niepozwalające na odsunięcie się od niego. Zachęcanie do realizacji wyciszających hobby, które nie mają związku z jedzeniem lub znaczną aktywnością ruchową. Zwrócenie uwagi, czy bliski nie odsuwa się od życia towarzyskiego (często chorzy komunikują, że „nie mają dla kogo/czego zdrowieć”, bo choroba odebrała im pracę, szkołę, przyjaciół itd.). Zapoznawanie z konstruktywnymi metodami walki z lękami, stresem, sytuacjami trudnymi itp. Jasne ustalenie granic i konsekwentne ich przestrzeganie Spisanie planu leczenia oraz zasad i reguł panujących w domu, jakie obowiązują do czasu odzyskania przez chorującego konstruktywnego stosunku do jedzenia i swojego ciała, a tym samym naszego zaufania i pełnej samodzielności. Gdy mamy do czynienia z dzieckiem, przypomnienie, iż samodzielne decydowanie o tym, co i ile się je oraz samodzielna kontrola swojego zdrowia (np. wagi) jest przywilejem wynikającym z postępującej z wiekiem samodzielności. Przywilej ten może zostać cofnięty w chwili, gdy dziecko utraci nasze zaufanie w tym obszarze, jak i przywrócony, gdy je odzyska. W przypadku utraty tego zaufania warto zapisać tego konsekwencje oraz plan jego odbudowy – co chorujący musi zrobić, by je odzyskać oraz po czym obie strony będą widzieć, że następuje zmiana na lepsze. W świetle prawa rodzice są odpowiedzialni za stan zdrowia dziecka. Warto o tym przypomnieć i wyznaczyć, jak to zdrowie będzie teraz kontrolowane, oraz kiedy ta kontrola będzie malała, by doszła do pożądanego dla wieku dziecka stanu. U dzieci warto rozważyć ich propozycje, nie odrzucać ich w zupełności, jednak każdą podzielić przez jej wpływ na zdrowie i proces terapii (np. czy mają państwo zaufanie, że dziecko będzie odpowiedzialnie samo przygotowywać posiłki). Należy być uważnym na wszelkie formy manipulacji, negocjacji i zastraszania mające zmienić raz ustaloną treść kontraktu. Lęk przed utratą korzyści płynących z zaburzenia może popychać do tego typu zachowań. Warto krótko wyjaśniać swoje decyzje i porozmawiać o przyczynach takiego postępowania przez chorego (czyli np. nie o tym, ile ma być posiłków w ciągu dnia, ale dlaczego mu na tym zależy, dlaczego obawia się takiej ilości, jakie będą tego konsekwencje itp.). We wspomnianym kontrakcie trzeba zawrzeć też punkty dotyczące konsekwencji różnego stanu zdrowia, przede wszystkim u dzieci: kiedy dziecko ma możliwość pozostania w domu i dochodzenia na terapię, kiedy może uczestniczyć w aktywnościach fizycznych oraz kiedy jego stan będzie wskazywał na potrzebę hospitalizacji. W przypadku osób pełnoletnich to one decydują o podjęciu lub rezygnacji z terapii. Wyjątkiem jest ubezwłasnowolnienie na drodze sądowej i leczenie przymusowe. Niepozwalanie na postępowanie współuzależnienia Niepomaganie w chorowaniu – po ustaleniu zasad dotyczących leczenia niełamanie ich. Spisanie konsekwencji dotyczących zachowań chorobowych i ich respektowanie przez obie strony. Jak najmniejsze układanie życia „pod chorobę”. Przemyślenie razem z chorym, jak chciałoby się, żeby wyglądało wspólne życie bez anoreksji i dążenie do tego planu. Pomoc w radzeniu sobie z lękami (np. strach przed wyjazdem na uroczystość rodzinną, na którą chce się jeździć). Zwrócenie uwagi na zmiany, jakie zaszły w rodzinie po wyjściu na jaw zaburzeń odżywiania. Co się zmieniło, co pozostało takie samo? Czy któreś ze zmian mogą być pożądane przez chorującego i tym samym generować jego obawę, ze bez zaburzeń w jedzeniu wszystko wróci „na stare tory”? Jeżeli zmiany służą rodzinie – jak można je zachować bez zaburzeń jedzenia? Zmiany uznane za niedopuszczalne lub niewykonalne należy przedstawić jako niezmienne bez względu na stan zdrowia zainteresowanego, np. podjęcie decyzji o rozwodzie. Traktowanie zaburzeń w jedzeniu, jako objawu – pomoc w znalezieniu podłoża problemu Zwrócenie baczniejszej uwagi na życie chorego, jego sposób radzenia sobie w świecie. Rozmowy o problemach poza jedzeniem i wagą, lękach i obawach dotyczących przeszłości, teraźniejszości lub przyszłości. Pamięć o tym, że anoreksja, jakkolwiek brzmi to absurdalnie, „pomaga” osobie nią dotkniętej. Ta wiedza powinna pomóc w formułowaniu pytań naprowadzających na to, dlaczego chory boi się wyleczyć. Mogą to być pytania: Co zmieniło się na lepsze, odkąd spadła waga? Za czym będziesz najbardziej tęsknić, gdy się wyleczysz? Co zmieni się na gorsze, gdy przytyjesz? Itp. Warto zachęcać do tego typu przemyśleń. Świadomość, że jest to zaburzenie i podlega leczeniu może w pierwszym odruchu wzbudzać protest („Nic mi nie daje, tylko szkodzi!”). Warto jednak uświadomić, że żadne zachowanie, które się utrzymuje, nie jest pozbawione w odczuciu chorującego plusów. Ich znalezienie pomoże w walce z zaburzeniem (będzie się szukać innej ścieżki dotarcia do nich). Jako rodzice mamy większy wpływ na przebieg leczenia niepełnoletniego dziecka, jednak w przypadku pomagania osobie dorosłej jest to głównie wsparcie w dostrzeżeniu konsekwencji swojego zachowania i leczeniu. W trudnych chwilach warto też pamiętać, że zaburzenia odżywiania poddane terapii są w zdecydowanej liczbie przypadków uleczalne, dlatego warto podjąć ten trud. Stosowanie się do wskazówek terapeuty i pamiętanie o procesie terapeutycznym (zabranie szkodliwej metody walki z problemami może spowodować, że „wypłyną” one i tym samym zachowanie i samopoczucie chorego może się pogorszyć, ale powinno mijać wraz z upływem czasu). polecamy
Anoreksja, czyli inaczej jadłowstręt psychiczny to zaburzenie, nad którym osoba chora szybko traci kontrolę. Stąd częste obsesyjne odchudzanie u osób skrajnie szczupłych. Objawy anoreksji są początkowo niegroźne a jej leczenie bardzo trudne. Dlatego warto wiedzieć, na co zwracać uwagę i co powinno niepokoić. Czym jest anoreksja? Anoreksja nevosa to zaburzenie o podłożu psychicznym, zwane także jadłowstrętem psychicznym. Choroba najczęściej pojawia się w okresie dojrzewania, stąd często błędnie nazywana jest chorobą nastolatek. Tymczasem zachorować na nią może każdy, choć statystyki pokazują, że częściej dotyczy ludzi młodych oraz osób, które ze względów zawodowych muszą dbać o swoje ciało i szczupłą sylwetkę. Natomiast młodzi ludzie w okresie dojrzewania są bardzo przewrażliwieni, przeczuleni na punkcie swojego wyglądu, nierzadko popadają w niczym nieuzasadnione kompleksy. Stąd obsesyjne dążenie do utraty wagi nawet u osób, które ważą znacznie mniej, niż powinny. Anoreksję diagnozuje się w momencie, gdy osoba walcząca z wyimaginowaną nadwagą, waży o 15% mniej, niż powinna. Charakterystyczne dla anorektyków jest dążenie do perfekcjonizmu na innych polach życia: w pracy, w szkole, na uczelni. Anorektycy są bardzo aktywni fizycznie, potrafią codzienne kilka godzin uprawiać sport i to dość intensywnie. Przyczyny anoreksji Wspomniany już perfekcjonizm uważany jest za jedną z przyczyn anoreksji. Zaczyna się zwykle niewinnie, od „chcę być najlepszy” do „muszę być najlepszy”. Obsesyjna chęć dążenia do perfekcjonizmu powoduje głębokie niezadowolenie wewnętrzne, gdy starania zakończą się niepowodzeniem. Efektem są kolejne starania na coraz nowszych gruntach. Nadmiernie wygórowana ambicja zmusza do osiągnięcia ideału na wszystkich możliwych polach, także, jeśli chodzi o wygląd, przy czym osoby cierpiące na anoreksję nie widzą, że ich waga osiągnęła niebezpiecznie niski poziom. Chęć wypracowania szczupłej sylwetki jest także wynikiem presji społecznej. Żyjemy w czasach kultu szczupłego ciała (moda zmienia się na przestrzeni lat, w czasach rubensowskich za piękne uważano kobiety o obfitych kształtach), wiele młodych osób chce wzorować się na uważanych za ideał piękna modelkach. Tymczasem nie jest tajemnicą, że zawód modelki wymaga zachowania ekstremalnie szczupłej sylwetki (wyjątkiem są modelki plus size), co niekoniecznie jest zdrowe i naturalne. Istnieje także teoria mówiąca o genetycznych i biologicznych skłonnościach do anoreksji. Udowodniono, że u anorektyków występuje podwyższona ilość hormonu stresu (kortyzonu) i obniżona hormonu szczęścia (serotoniny). Jednak ciężko ocenić, czy to poziom hormonów ma wpływ na rozwój anoreksji, czy też anoreksja powoduje zaburzenia w gospodarce hormonalnej. Objawy anoreksji Anoreksja jest chorobą rozwijającą się powoli. W przeciwieństwie do typowych chorób zakaźnych tu objawy są łagodne i początkowo można je zlekceważyć. O autodiagnozę może być trudno, osoby z anoreksją nie przyjmują do wiadomości, że mają problem. Dużą rolę w rozpoznaniu zaburzenia ma otoczenie, rodzina, znajomi, nauczyciele, współpracownicy. Anorektycy często na początku choroby przejawiają duże zainteresowanie gotowaniem. Chętnie przygotowują posiłki nie tylko dla siebie, ale także dla rodziny. Interesują ich różne diety, kaloryczność produktów. Wygląda to niewinnie, ale jeśli tak zachowuje się osoba szczupła, powinno budzić niepokój. Anoreksja powoduje chęć kontrolowania, co będzie podane do jedzenia, jednak nawet to nie jest gwarancją, że anorektyk cokolwiek zje. Dlatego, jeśli podejrzewamy kogoś o skłonności do jadłowstrętu, uważnie przyglądajmy się zachowaniu tej osoby podczas jedzenia. Czy to, co ma na talerzu, rzeczywiście trafia do jej ust, czy może pod stołem karmi psa lub ukradkiem wkłada jedzenie do torebki? Zmiana stylu ubierania się także może być niepokojącym sygnałem. Anorektycy w obawie krytycznych uwag ze strony otoczenia ukrywają chęć pozbycia się ich zdaniem nadmiarowych kilogramów, stąd początkowe efekty odchudzania mogą być niezauważone. Jeśli osoba, która do tej pory nosiła wyłącznie obcisłe ubrania, nagle zmieniła front i nosi luźne podkoszulki, warto uważnie przyjrzeć się jej nogom i ramionom. Obsesyjna chęć schudnięcia powoduje też nagłe zainteresowanie sportem. Nie ma nic złego w regularnych treningach, pod warunkiem, że nie odbywają się one siedem dni w tygodniu i nie trwają po kilka godzin dziennie. Takiego tempa nie wytrzymają nawet zawodowi sportowcy. Osoba z początkującą anoreksją ma silne skłonności do nagłej huśtawki nastrojów. Charakterystyczne są skrajne stany: euforia i depresja. Ponadto warto przyjrzeć się skórze włosom i paznokciom osoby, u której podejrzewamy początki anoreksji. Utrata wagi wiąże się z ubytkiem cennych witamin i minerałów, a to bezpośrednio przekłada się na wygląd – łamliwe włosy i paznokcie, matowa, blada cera, to poważne sygnały ostrzegawcze. Leczenie anoreksji Anoreksja jest chorobą o podłożu psychicznym, dlatego podstawą leczenia powinna być terapia. Choroba jest o tyle trudna do wyleczenia, że leczyć trzeba nie skutki, a przyczyny. Nie wystarczy zmusić osoby chorej do jedzenia, to ona sama musi zrozumieć, że ma problem, uwierzyć, że jej ciało jest niepokojąco szczupłe i wyrazić świadomą chęć zmian. Jednak zanim uda się osiągnąć ten efekt, trzeba ustalić, co było impulsem, który wywołał chorobę. Sam proces leczenia jest dość długi, mówi się nawet o pięciu latach nieprzerwanej terapii. Jego głównym celem jest eliminacja przyczyn choroby – niskiej samooceny, przekonania o nadwadze, perfekcjonizmu i obsesyjnego dążenia do wyimaginowanego ideału. Ponadto trzeba skupić się na przywróceniu optymalnej wagi ciała, leczeniu schorzeń medycznych będących następstwem długiego niedożywienia. Wreszcie trzeba się skupić na eliminacji czynników, które doprowadziły do choroby. Czasem niezbędna jest zmiana otoczenia, pracy lub szkoły. Jeśli to możliwe stosuje się ambulatoryjną formę leczenia anoreksji, czasem jednak niezbędna jest hospitalizacja. Anoreksja – nauka jedzenia na nowo Problemem osób z anoreksją jest umiejętność jedzenia. To, co nam wydaje się oczywiste i naturalne, dla nich jest czynnością wymagającą ponownej nauki. Nie da się tak po prostu z dnia na dzień więcej zjeść. Organizm nie jest na to gotowy, układ trawienny nie podoła nagle zwiększonej dawce codziennego pokarmu. Dobrym rozwiązaniem są płynne odżywki, czyli żywność specjalnego przeznaczenia medycznego. Produkty te zawierają optymalną dawkę białek, węglowodanów, witamin i minerałów. Płynna forma ułatwia przełykanie, co dla wieloletnich anorektyków jest niezwykle ważne i łatwiejsze do stolerowania niż tradycyjny posiłek. Dużym plusem jest też stosunkowo mała jednorazowa porcja, ponieważ osoby wychodzące z anoreksji nie są w stanie przyjmować dużych objętości posiłków. W diecie osoby będącej w trakcie leczenia anoreksji powinny znaleźć się warzywa i owoce, produkty zbożowe, chude mięso, ryby, drób, nabiał. Dieta ta powinna być bogata w błonnik, węglowodany, białka oraz witaminy, przede wszystkim z gruby B i C. Dobrze jest, gdy taką dietę układa doświadczony dietetyk, osoba z anoreksją i w trakcie jej leczenia ma bowiem specyficzne potrzeby żywieniowe. Wbrew pozorom nagła zmiana diety na bardzo obfitą nie spowoduje szybszego powrotu do zdrowia, ale może skutkować tzw. zespołem ponownego odżywienia (z ang. refeeding synrome) dlatego ważne jest stopniowe wprowadzanie pokarmów czy odżywek medycznych, a w początkowej fazie wsparcie poradą dietetyka. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Zamieszczone tu materiały w żadnej mierze nie zastępują profesjonalnej porady medycznej. Przed zastosowaniem się do treści medycznych znajdujących się w serwisie należy skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą.
jak wpaść w anoreksje
